Vandaag is het 2e paasdag. Pasen is het feest van de opstanding, van nieuw leven. Maar vandaag is het ook de verjaardag van mijn zwager, die in september plotseling overleed.
We waren met de familie bij elkaar om rond mijn zusje te staan. Samen te lunchen, maar met een dubbel gevoel. Ook al kan ik op zo’n moment dat gevoel echt niet uiten. Ik voel het de hele dag.
We hadden een lunch waarbij iedereen wat meegenomen had. Mijn jongens hadden wat eieren geverfd. En samen met de jongste had ik sauzijnbroodjes gemaakt. Dat ging goed en gezellig. Bij mijn zusje aangekomen, was er zoals goed gebruik van mijn zwager, méér dan genoeg.
We grapten vandaag nog met elkaar dat daar waar jij nu bent, ze wel een heel lekker paasmaaltijd krijgen.
Lieve zwager, cheffie, wat mis ik je lach, je humor, je heerlijke maaltijden.
Onze gesprekken buiten. Even die bemoedigende blik als het niet goed met me ging. Je belofte dat, als ik na de scheiding eens flink los zou gaan, jij me niet zou veroordelen. De grote broer, die me zou beschermen als er slechte mannen in de buurt zouden komen. Ik kan je zeggen dat er nu vrienden zijn die deze rol met verve op zich genomen hebben. (Niet dat daten nu een optie is, eerst werken aan mijn herstel.)
Maar man, wat mis ik jou! Zoals je was, maar vooral wie je voor mijn zusje was. De onvoorwaardelijke steun in goede en slechte dagen, tot de dood jullie veel te vroeg gescheiden heeft.
Jose
Leven met een puntkomma 