Alweer zondagavond, waar blijft de tijd? Het weekend is al bijna voorbij. Gisteren was een zware dag. Vandaag gaat het gelukkig wat beter.
Gedurende dag wat appjes verstuurd aan een paar vriendinnen. Ook even gekletst met medepatiënt R. Zij had al een paar slechte dagen. Ondanks dat ik ook nog niet veel energie had, heb ik toch nog best wat voor elkaar gekregen. 2 wassen gedraaid, even naar de coolblue geweest, was in de droger of opgehangen, bed verschoond en m’n eettafel opgeruimd. Allemaal kleine dingetjes, maar bij elkaar is dat heel veel iemand met een depressie. Ik merk ook dat ik nu helemaal gesloopt ben.
Ik heb voor mezelf een horloge gekocht. Ik heb gekozen voor een smartwatch, waarmee ik verschillende dingen kan. Ik kan mijn hartslag, slaap en sport meten.
Ik heb regelmatig last van hartkloppingen. Op dat moment voelt het alsof mijn hart door mijn ribben heen bonkt. Achteraf twijfel ik altijd of dat echt zo was en hoe erg het dan was. Was het alleen een gevoel of ging mijn hart ook echt te keer.
Slapen is voor mijn herstel ontzettend belangrijk. Dus het is fijn om te monitoren hoeveel en hoe diep ik slaap.
Natuurlijk kan er veel meer, maar die zijn voor mij minder belangrijk. Ik heb in elk geval alle verbindingen met what’s app, sms en telefoontjes uitgezet. Ik wil me nog steeds kunnen afsluiten.
Aankomende week eens bij running kijken hoe mijn hartslag is bij het hardlopen. Voor nu is het wennen aan het dragen van een horloge. Aankomende week is het de laatste week dat kinderen ook op maandag en dinsdag bij mij zijn. Hier vind ik van alles van. Ergens voel ik opluchting, maar daar voel ik me dan weer schuldig over. Boven alles heb ik het gevoel van falen als moeder. Dat ik mijn kinderen tekort doe.
Alleen ik moet dit doen, om zo snel mogelijk weer in staat te zijn om echt voor ze te zorgen. En in mijn hoofd snap ik dit, maar mijn gevoel werkt niet mee.
Jose
Leven met een puntkomma 