Stil

Het is al een hele tijd geleden dat ik een blogje geschreven. Het is niet dat er niets te vertellen is, juist integendeel, er gebeurt heel veel.

Maar het is pijnlijk wat er allemaal gebeurt. De laatste weken ben ik bezig met voelen. Ik ontdek steeds meer de signalen die mijn lichaam geeft bij spanning, angst, verdriet en boosheid.

Nu ik daar bewuster van ben, merk ik hoeveel spanning ik elke dag ervaar. Ik wist al jaren dat ik klem met mijn kaken als ik iets lastig vind. Ik draag ’s nachts zelfs een speciale “beugel” om mijn kiezen te beschermen. Alleen nu ervaar ik dat ieder moment van de dag.

Ik voel de spanning in mijn kuiten, mijn rechterschouderblad, mijn nek. Ik doe blijkbaar ook iets met mijn tong tegen mijn tanden of gehemelte.

Ik probeer elke dag deze body sensations te benoemen en dan samen zoeken wat er achter zit. Alle spanning draait om afwijzing, eenzaamheid, en vooral de angst daarvoor. Ik word in therapie hier iedere dag bij stil gezet.

Het is lastig om daar echt iets over te vertellen omdat dit veel met mijn familie, vrienden, werk en relaties te maken heeft.

Dagelijks merk ik dat ik mezelf als eerste weg cijfer. Alles en iedereen is belangrijker. Mezelf het waard vinden om me echt uit te spreken. Op te staan wat belangrijk voor mij is, blijkt erg lastig voor me.

Ik zal proberen de komende weken wat vaker te delen wat er gebeurt en wat dit met mij doet.

Advertentie