Na mijn blog van gisteren is het alleen maar slechter gegaan. Ik heb vannacht nog de crisisdienst gebeld, maar die konden ook niet veel. De onrust in mijn lijf is gigantisch. Het stormt aan de emoties diep in mij, die ik niet kan uiten. Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen.
Vanmorgen het gewone woensdagritueel. De schoonmaakster kwam, dus masker op en doorgaan. Ik probeerde daarna wat afleiding te zoeken in het schilderen, maar dat lukte niet erg. De storm is niet gaan liggen.
Ik ben op bed gaan liggen met mijn tablet. Ik zocht wat informatie op, die ik niet op mag zoeken. Daarom belde ik opnieuw het ziekenhuis. Ik sprak een sociotherapeute die ik kende. Zij gaf me een paar tips. Ze vroeg of ik medicatie had geslikt omdat ik zo duf en afwezig klonk. Dat was niet zo. Toch verbood ze me alleen te blijven.
Rond 15 uur zou ik visite krijgen. Daar had ik geen zin in, maar toch door laten gaan. Inmiddels had ik ook app contact met Ian. Hij zou na zijn werk meteen naar mij komen.
We hebben een tijdje gesproken, over werk, over mij, over Marijn, over hem. Samen gegeten. Ik stortte langzaam in. Het lukte me omdat aan te geven. Dus toen een film opgezet. Ian is nu net naar huis. We hebben afgesproken morgen weer te appen.
De storm komt nu ook weer omhoog. Ik heb het benauwd en voel constant paniek. Ik moet proberen vannacht weer te slapen. En dan zie ik het morgen wel weer.
Jose
Leven met een puntkomma 
Lieve Jose
Ik kan niks doen. Je alleen laten weten dat ik je heb gelezen en aan je denk. Ergens in jou zit je gezonde volwassen deel dat weet hoe te handelen. Je hebt de crisisdienst gebeld, je hebt je afspraak door laten gaan, mensen ingeschakeld; je doet het goed. Ik denk dat het geen fluit uitmaakt wat ik tegen je zeg. Dan hoop ik maar dat je weer even 1 minuutje verder bent in deze avond/nacht dan voor dit berichtje. En na al die kleine minuutjes wordt het ook weer licht.
Ik denk aan je José.
XFleur
(Ingelse…..fka Solinger;-) )
LikeGeliked door 1 persoon